Gelukkig groei je mee met het ouder worden van je kinderen. Je wordt zeer geleidelijk meegenomen in dit ontwikkelproces. Toch kun je op sommige momenten verrast worden. Althans ik wél! Alsof je niet goed gekeken hebt. Ineens is er toch iets aan de hand waarvan je denkt: woho… dit had ik even niet zien aankomen.
Zo is mijn jongste kind inmiddels veertien jaar. Hij zit in de derde klas en is behoorlijk zelfstandig. Soms kookt hij voor ons en dat betekent óók de boodschappen doen. En dat doet hij! Hij kookt natuurlijk iets dat hij zelf lekker vindt, maar hij doet het toch maar wel. Oké, dat is iets waar we in meegegroeid zijn. Van brood halen en zelf chocolademelk bestellen (‘Je veux un chocola chaud’) op de Franse camping, naar mee boodschappen doen en uiteindelijk in zijn eentje die boodschappen halen én betalen. Eerst met cash geld, maar inmiddels doet hij dat met zijn eigen pinpas.
Af en toe sloeg op een gegeven moment zoonlief zijn stem over en moesten we er samen met hem erg om lachen. Op dat moment had ik niet zo erg in de gaten dat zijn pubertijd eigenlijk al op volle kracht was. Het was immers mijn kleine jongetje dat zo van dansen houdt en altijd de kleinste van de klas is. Op een dag komt hij naar ons toe en zegt tegen zijn vader: ‘Pap, kun je me helpen met het scheren van mijn snor?’ Ehhhhhhhhh… dat was zo’n moment dat ik dus enorm verrast werd in zijn puberontwikkelproces. Naar adem happend, dacht ik alleen maar: Scheren? Snor? Oh my god. En dan? Hoe vaak? Kunnen we dit nog terugdraaien?
Gelukkig bleef manlief heel relaxed en heeft hij dit met zoonlief geregeld. En nu is het zo dat die kleine jongen, die toch ook al weer groot wordt, het heerlijk vindt hij als hij zich geschoren heeft. ‘Een lekker babyhuidje heb ik dan joh.’ Hij steekt er soms jongens die ouder zijn en er weken voor moeten sparen af en toe – goed bedoeld wel – hun ogen zelfs mee uit.
Dan denk je vervolgens dat je wel weer een beetje op ree bent in het puberontwikkelproces. Dat je bij bent en alles in de gaten hebt. Totdat hij plotseling zegt: ‘Mam, ik wil een tweepersoonsbed, mag dat?’ Ehhhhhhhhh… dat is verdorie wéér zo’n moment dat ik enorm verrast word in zijn ontwikkelproces.
Toen onze dochter, die ouder is, ons dezelfde vraag stelde, lag ze er dezelfde avond nog mét haar vriendje in. Dus wederom naar adem happend, dacht ik alleen maar: Tweepersoonsbed? Waarom? Met wie? Oh my god. Is er nu al iemand met wie hij in dit bed wil liggen? Dat trek ik niet, het is te vroeg… Gelukkig is dat het niet en wil hij gewoon alleen maar heerlijk breeduit liggen, want lekker slapen dat kunnen die pubers supergoed. Natuurlijk wel pas vanaf héél laat en tot ver in de morgen.
Toch ben ik nu alert, doe ik de deur op slot en verstop ik elke nacht de sleutel, want je snor scheren à la, maar iemand in je bed erbij. Daar ben ik echt nog even niet aan toe…