Maand: oktober 2020

Het gaat gebeuren in 2021: dan word ik vijftig! Ik vind het wel een dingetje hoor. Met dertig en veertig had ik echt geen probleem. Van veertig richting de vijfenveertig ging nog wel. Daarna richting acht- en negenenveertig kon ik het ook nog behappen, maar nu écht tegen die vijftig aanschuren vind ik moeilijk, héél moeilijk. Helaas kan ik het niet veranderen, met de beste wil niet. Mijn geboortejaar is en blijft immers 1971 – supermooi jaar natuurlijk dat daar gelaten – en dus gaat het gewoon gebeuren. 

Een grens overgaan

Voor mij betekent het wel een grens overgaan. De grens van mij nog altijd dat jonge meisje voelen en nu dan eindelijk naar dat ‘vrouw zijn’ gaan. Nu pas? Ik hoor het je denken. Maar dan wel een vrouw op flinke leeftijd voor mijn gevoel, want als je zegt ‘Ik word vijftig’ dan is dat toch een halve eeuw die je in de mond neemt. En dat klinkt dus echt wel als een soort half-antiek. En toch, in mijn hoofd voel ik mij niet half-antiek. In mijn hoofd voel ik mij dat ‘meisje’ van dertig op weg naar veertig. Die ondertussen moeder is geworden van twee kinderen die nu, moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven, ook al op weg zijn naar volwassenheid. Althans zo noemt men dat als je richting het einde van je tienerjaren gaat. Of zij voor mijn gevoel door hun gedrag ook richting volwassenheid gaan, is een tweede. Mentaal gezien voel ik mij daarom helemaal geen bijna-vijftig. 

Funest voor mijn lichaam

Lichamelijk gezien is het een ander verhaal. Enigszins gelukkig is door de corona-lockdown mijn yoga op een laag pitje gezet. Of eigenlijk laat ik niet liegen; ik doe gewoon niet meer aan yoga. Mentaal gezien best wel prettig. Ik hoef mij nu namelijk niet meer in allerlei onmogelijke bochten en houdingen te wringen, maar het is voor mijn inmiddels stramme lichaam absoluut funest. Door één en heel soms twee keer per week aan yoga te doen, hield ik mijn lichaam een beetje soepel. Het sluiten van de yogaschool en het thuiswerken vanaf maart heeft mijn lichaam allesbehalve versoepeld. In tegendeel, mijn lichaam kwam behoorlijk vast te zitten.

Aftakeling versneld ingezet

Het werken aan mijn eettafel achter de laptop op een niet-ergonomische stoel, heeft volgens mij het aftakelen van mijn lichaam (wat wel een beetje bij vijftigers hoort) ook nog eens versneld ingezet. Dit betekende vervolgens dat ik eerst naar de osteopaat moest om een beetje ruimte te creëren in mijn enorme spiermassa’s en dat ik op mijn bijna-vijftigste ook nog eens Mensendieck-therapie ben gaan volgen. 

Het piept en het kraakt

Daar lig ik dan bij de Mensendieck-houdings-therapie wekelijks op een matje (toch een beetje dat yoga-gevoel) en mag ik allerlei oefeningen doen en daarbij naar mijzelf kijkend in een spiegelwand. Ik hoor mijn gewrichten dan letterlijk kraken en piepen. En dat moet dan ook nog eens in deze tijden met een mondkapje op. Dat maakt het er ook niet makkelijker op. Het lijkt zelfs een beetje of mijn longen ook opspelen alsof ik richting de tachtig ga, maar gelukkig weet ik wat dat betreft beter en ligt dát toch echt aan het mondkapje.

The amazing fifty’s

Maar hoe je het nu wendt of keert; ik ben echt op weg naar ‘the amazing fifty’s’. Ik vind het niets, maar ga er toch het beste van maken. Mocht je tips hebben, hoe ik deze ‘fantastic ride to the amazing fifty’s’ goed kan doorkomen, be my guest!