De afgelopen weken laten ons maar al te duidelijk zien dat we als mens enorm kwetsbaar zijn. Ik heb het idee dat we dat wel eens vergeten. Althans ik wel. Ik realiseerde mij dat een paar dagen geleden des te beter. Op de terugweg van een paar heerlijke dagen motorrijden wachtte ik naast mijn man voor een open brug. Nietsvermoedend van wat komen ging.
Ik stond linksachter de auto voor ons opgesteld en mijn man rechts. Gezamenlijk wachtend totdat de brug dicht ging en we weer konden starten en doorrijden. Dan zie ik ineens een grijze auto heel dicht naast mij rijden en dan bedoel ik echt heel dicht naast mij. Het volgende moment realiseer ik mij dat de auto, die dus héél dicht naast mij rijdt, over mijn linkervoet heen rijdt. Mijn linkervoet die als ’t ware onder of een beetje naast mijn motor staat. Ik denk eigenlijk achteraf dat ik het eerder zag dan voelde. Of misschien wel tegelijkertijd. Maar ik was vooral verbijsterd.
‘Ze rijdt over mijn voet heen’
Ik roep naar mijn man: ‘WTF, ze rijdt gewoon over mijn voet heen.’ De vrouw in de auto rijdt rustig door en heeft helemaal niet in de gaten wat zij deed. Mijn man zet snel zijn motor voor haar auto zodat ze niet verder kan. Ikzelf start ook en rijd mijn motor links naast haar zodat zij haar raampje kan openen. Ze opent haar deur op een kier en kijkt mij vooral heel verschrikt aan. ‘U reed over mijn voet heen mevrouw,’ bijt ik haar woedend toe.
De adrenaline schiet door mijn hele lijf heen en voel ook vooral ongeloof dat dit gebeurde. Ik stond erbij en keek erna. Echt vriendelijk reageer ik dus niet naar deze vrouw. ‘Ja, maar u stond dan ook midden op de weg,’ zegt deze dame. Zich totaal niet bewust van wat zij net heeft gedaan en wat de eventuele gevolgen kunnen zijn. Bij een auto had zij schade gereden door er zo dicht langs te rijden. Bij mij was het mijn voet waar ze overheen reed.
Menselijke kwetsbaarheid
Ondertussen beweeg ik mijn voet en heb het idee dat dat wel gaat. Mijn man dirigeert deze dame als een ware motoragent naar de zijkant zodat we even kunnen praten. De vrouw blijft volhouden dat wij midden op de weg stonden en zegt met grote moeite sorry. Ze perst het eruit. Ik probeer haar nog mee te geven dat ze niet zo dicht langs motorrijders moet rijden, maar voel tegelijkertijd dat dit geen zin heeft. We stappen weer op.
Naar huis rijdend realiseer ik mij dat ik als motorrijder echt heel kwetsbaar ben. Ik weet dat natuurlijk wel, maar dit zo lullige akkefietje maakt het even heel duidelijk voor mij. Ik denk vervolgens aan de motorpolitieagent Arno die het aan de stok kreeg met een gevaarlijke vrachtwagenchauffeur en dit met zijn leven heeft moeten bekopen. En als ik vervolgens onze menselijke kwetsbaarheid breder trek, denk ik aan Peter R. de Vries. Gewoon op klaarlichte dag neergeschoten in het centrum van Amsterdam.
Het water kwam en overwon
Of ik denk aan alle mensen in Limburg, de Eiffel en België. Het water kwam en overwon. En nam hun bezittingen of zelfs hun leven. Of neem de Olympische sporters die jaren trainen voor de Olympische Spelen en dan positief getest worden op corona en naar huis moeten. Geen spelen, niks, nada. Of de vriendin die de diagnose borstkanker krijgt en van een gezonde vrouw ineens een ‘zieke’ vrouw wordt. Van de ene op andere dag. Of de vriendin die haar moeder ziet lijden aan kanker. Haar moeder die zo kwetsbaar en zo fragiel is geworden door haar ziekte. Maar misschien is de kwetsbaarheid van de vriendin nog wel het grootst nu ze haar moeder zo ziet lijden en machteloos moet toekijken.
Onbeschrijflijk kwetsbaar zijn we eigenlijk als mens. Wij vergeten dat nog wel eens in ons dagelijkse drukke en georganiseerde leven. Aan de ene kant is dat goed, anders hebben we geen leven. Maar soms is het toch ook belangrijk om stil te staan bij waar je nu staat, wat je hebt en wat je voelt. Je leven kan zomaar in een split second anders zijn.
P.S. Met mijn voet gaat het goed. Slechts een beurse plek aan overgehouden. Heel blij dat ik motorlaarzen aan had en ik heb gelijk gekoeld toen ik thuiskwam.
Lees ook een andere blog over motorrijden: Vallen en weer opstaan