Er valt een envelop van het CJIB op de deurmat op mijn naam. Ik maak ‘m open en lees: ‘Er is met uw voertuig een strafbaar feit gepleegd. Neem contact met ons op.’ Woho, wat is dit? Wanneer? Hoe en met welk voertuig? Dat zijn gelijk de eerste vragen die door mijn hoofd schieten. Adem in, adem uit. Ik lees verder. Ik zie een datum en ik zie een voertuig. Okay, het gaat over mijn motor. Ik was mijn dochter al stilletjes aan het vervloeken omdat zij regelmatig mijn auto leent. Oeps, iets te snel met mijn gedachten. Sorry, mijn lieve kind.
Strafbaar feit gepleegd
Er is dus een strafbaar feit gepleegd met mijn motor op een maandagochtend om half elf op het moment dat ik op kantoor aan het werk was. En waar ik om acht uur in mijn auto naar toe reed. Wacht eens even. Er begint iets te dagen. Op dat moment probeerde manlief mijn motor te verkopen aan een geïnteresseerde eventuele koper. Deze meneer wilde een proefritje maken. Prima, geen probleem zou je denken. Zijn vrouw en de auto bleven bij mijn man. Dus mocht hij zich uit de voeten maken met mijn mooie groene monster, dan hadden we in ieder geval zijn vrouw nog om uit te leveren. Al kon het natuurlijk ook zijn dat het hem daarom te doen was.
Na het ritje wilde de man mijn motor toch niet kopen. Jammer, dan zoeken we toch naar een andere koper. Maar na een week kreeg ik post van het CJIB over dat bewuste ritje op die zonnige maandagochtend. Deze proefritmeneer, die een ritje maakte op andermans motor oftewel mijn motor, had het gepresteerd om binnen de bebouwde kom maar liefst 64 km, na aftrek ook nog, te hard te rijden. Dat is lekker zeg. Meneer wilde mijn motor natuurlijk even lekker opentrekken. Met alle gevolgen van dien. Maar wat te doen? Na een telefoongesprek met een alleraardigste dame van het CJIB bleek dat ze de persoonlijke gegevens van de bestuurder van het bewuste moment nodig hadden. Dat betekende dat wij of hijzelf die gegevens door moesten geven.
Zelf contact opnemen
Dat was even een schrikmomentje, want al die gegevens hadden we niet. Je gaat toch uit van het goede van de mens. Inmiddels niet meer natuurlijk. Maar normaliter ga je ervanuit dat iemand niet zo hard rijdt binnen de bebouwde kom. Zeker niet op andermans motor. Lijkt mij meer iets voor de snelweg. Dan is 114 of 120 km goed te overzien en weet je ook hoe de motor rijdt. Afijn, we moesten de gegevens achterhalen. We zagen de bui al hangen en je vraagt je gelijk af: ‘Wat gaan we er dan aan doen?’ Gelukkig viel het allemaal mee. Na wat gevloek aan de kant van de proefritmeneer gaf hij aan dat hij zelf contact op zou nemen met het CJIB.
Dan is het natuurlijk wel afwachten of hij dat daadwerkelijk doet. Gelukkig nam de proefritmeneer zijn verantwoordelijkheid en kreeg ik een paar dagen later post van het CJIB met de boodschap: ‘Verzoek om contact afgerond. U hoeft niks meer te doen. U wordt niet meer verdacht van een strafbaar feit.’ Dat was goed nieuws. Ik was crimineel af.
Te goed van vertrouwen?
Voor ons was dit wel een hele wijze en harde les om toch op dit soort momenten iets minder goed van vertrouwen te zijn. En wellicht voor mijn lezers om hier ook iets van mee te nemen. Mijn motor is gelukkig daarna verkocht aan een hele blij motorvrouw die er vast net zo veel plezier van gaat krijgen als dat ik had. En mocht je het je afvragen: natuurlijk blijf ik motorrijden. Ik heb een nieuwe motor, waar ik ook wel heel blij mee ben. Daarop kan ik door een prettigere houding nog meer kilometers maken.
Lees ook een andere blog over motorrijden: Wat zijn we toch kwetsbaar!