Blog

Blog – Te mooi om waar te zijn

Birgit Blog

Als motorrijder ga ik ook wel eens een nachtje of meerdere nachtjes weg. Dan wil je wel je toilettas en schone kleren meenemen. Dat kan in een rugzak natuurlijk, maar lang toeren met een rugzak om is niet heel prettig. Dat ga je op een gegeven moment toch wel voelen. Daarom zijn we al een tijdje op zoek naar koffers voor op mijn motor. In eerste instantie via Marktplaats. De koffers zijn namelijk best duur en tweedehands is eigenlijk een prima optie. Heel even dachten we dat een deal hadden gesloten die te mooi was om waar te zijn. En ja, het was dus ook niet waar…

We komen heel snel tot een prijs

Mijn man struint Marktplaats regelmatig af en heeft deze keer zelf een oproep geplaatst. Met de vraag naar koffers specifiek voor mijn motor. En ja hoor, daar reageert al snel iemand op. Er zitten foto’s bij van een motor met daarop de koffers. De koffers zijn niet supergoed in beeld, maar zien er op de foto’s prima uit. En het zijn de juiste koffers. Al snel komen we tot een mooie prijs. Achteraf blijkt dus een beetje té snel. 

Ik zag mijzelf al terugrijden

Op de vraag of de verkoper nog meer foto’s wil sturen zodat we een beter beeld krijgen van de koffers, reageert de beste man niet. Wel vraagt hij wanneer we de koffers komen halen. By the way, hij woont in Sittard. Of all places, maar liefst meer dan twee uur rijden vanaf ons huis. Maar ik heb het er wel voor over. Ik ben al helemaal in jubelstemming. Eindelijk de door mij gewenste koffers. Ik kan eigenlijk niet wachten en kijk al naar de weersverwachting van het aankomende weekend om ze op te halen. Dan hebben we gelijk een mooi ritje voor de boeg. Ik zie mijzelf al terugrijden met die koffers aan weerszijden van mijn motor. 

Ik ben gewoon naïef

Een dag later is de hele berichtenstroom met deze man en de oproep voor de koffers uit het Marktplaats-systeem gehaald en staat er melding klaar voor ons. De verkoper is op basis van verschillende meldingen dubieus bevonden en daarom is onze vraag naar de koffers uit het systeem gehaald. Een oplichter dus. Net op tijd. Inmiddels weet ik dat dit soort oplichters expres zeggen heel ver van jouw woonplaats te wonen in de hoop dat je je aankoop laat opsturen en dan van te voren betaalt. Ja, dat weet ik dus nu pas! Ik ben denk ik, op dat gebied, gewoon erg naïef en ga vooral uit van het goede van de mens.  

Ik spaar nog even door

Het blijkt te mooi om waar te zijn. Dus wees gewaarschuwd! Kom je heel snel tot een goede prijs en woont de verkoper een allejezus eind bij jou vandaan: denk dan even goed na! Laat je aankoop vooral niet opsturen met vervolgens aan jou de vraag om vooraf te betalen. Natuurlijk gaat het ook vaak goed, niet iedereen is zo oneerlijk. Gelukkig maar. Wel heel erg jammer dat dit soort oplichters het verzieken voor alle eerlijke verkopers op Marktplaats. En ook jammer dat ik mijn koffers nog niet heb. Ik spaar voorlopig nog maar even door.

Lees ook een andere blog van mij over motorrijden: Duur proefritje!

Blog – Mijn eigen attractiepark

Birgit Blog

De band ratelt, het bakje zet zich in beweging en rijdt langzaam omhoog. Ondertussen schiet je hartslag alle kanten op. Plotseling stopt het bakje waar je in vastgeklemd zit, vlak voor de top. Even zo snel zet het zich weer in beweging, je hoofd wordt strak naar achteren gedrukt en je schiet als een razende Roeland naar beneden. De diepte en het voor jou nog onbekende zwarte gat in. Je weet niet wanneer je weer ‘landt’. Je maag vindt dat niet zo leuk. Af en toe knijp je je ogen dicht, maar het liefste wil je alles zien. Alleen het lukt niet al te goed. Ondertussen vraag je jezelf af: zijn we er al? 

Uit mijn comfortzone

Ja, ik zat in een achtbaan en niet zo maar eentje. Ik was in Disneyland Parijs en ik ‘deed’ de Space Mountain. Ik ben flink uit mijn comfortzone gestapt en heb attracties gedaan waar ik eerder resoluut ‘nee’ tegen zei. En achteraf was het natuurlijk ontzettend kicken. Dat je het toch gedaan hebt. Sommige attracties zou ik zo nog een keer doen, maar andere juist niet. Been there, done that! 

Alles past zo mooi bij elkaar

Het was heerlijk op en rond het park in Parijs. En wat past daar toch alles mooi bij elkaar. Elk land en park heeft zijn eigen onderwerp en alle attracties, gebouwen en kleding van de medewerkers zijn daar zo ontzettend goed op afgestemd. Ja, daar betaal je ook voor, maar het is toch maar wel zo. Iemand heeft dat bedacht en heeft overzicht daarop. Ook wordt het park, bij wijze van spreken, onder je voeten opgeruimd. Het is altijd netjes en schoon.

Ik doe hetzelfde!

Als tekstschrijver doe ik hetzelfde met de teksten voor mijn klanten. Ik ben degene die het overzicht heeft. Ik zorg dat de teksten netjes zijn en schoon. Dus geen gekke leestekens op verkeerde plekken. Geen dubbele woorden of gebruik van vaak dezelfde woorden. Ik zet de d’s en t’s waar ze moeten staan. En het allerbelangrijkste: ik zorg dat de tekst perfect past bij de klant en dat het allemaal op elkaar is afgestemd. En hoe gaaf is het dan als je dat onder de naam Tekstbureau Koning Bolo mag doen. Klinkt toch als een attractie- of sprookjespark!

Heb jij hulp nodig bij je teksten? Neem dan contact met mij op! Ik beloof je: het wordt geen zinderende achtbaan.

Blog – Beslissen over de dood van een dier

Birgit Blog , , ,
Hond Pip

Onze hond Pip had laatst gezondheidsproblemen. Hij was ’s nachts heel onrustig. Liep maar heen en weer. Zodra hij lag, stond hij weer op, ging naast mijn bed zitten en tikte mij met zijn pootje aan. Wat voel je je dan machteloos. Je weet niet wat er aan de hand is en je kunt het ook niet vragen. Althans je kunt het wel vragen, maar je krijgt geen antwoord. Het voelde als die tijd dat de kinderen klein waren en je ’s nachts meerdere malen uit je bed moest. Doordat ze zo klein waren, konden ze nog niet praten en probeerde je dus ook maar wat om het te verzachten. Zo ook bij onze lieve Pip.

Pilletje hier, pilletje daar

De volgende dag kon ik gelukkig gelijk bij de dierenarts terecht. Hij werd onderzocht. Ze nam een echo van zijn buik en er werd bloed afgenomen. Maar er kwam niet echt iets concreets uit. Wel een pilletje hier en een pilletje daar. En ook nog een maagbeschermer erbij. Tot slot nog andere voeding. Uiteindelijk trok het weer weg in de tijd die volgde. Maar dit zet je wel aan het denken. Wat als? Maar eerlijk gezegd wil je daar helemaal niet aan denken. 

Je wil gewoon dat je huisdier heel lang bij je blijft en zeker niet ziek wordt. Ik moest gelijk weer aan onze konijnen denken die we aanschaften toen onze kinderen nog klein waren. De kinderen vroegen namelijk regelmatig: ‘Mam, mogen we een konijn? Ah… mama toe nou.’ En wát doe je dan? Na dat zo vaak gehoord te hebben en het ook nog opvoedkundig een goed plan te vinden, ga je dus toch op pad om konijnen te kopen. Konijnen in meervoud, want eentje is zo zielig. 

Een schuinhangend kopje

En dan gaat op een dag één van de twee konijnen een beetje vreemd doen: hij tolt als het ware om zijn as. Manlief gaat ermee naar de dierenarts. Deze geeft aan dat er niet zo veel meer aan te doen is en manlief laat het beestje uit zijn lijden verlossen. Gelukkig hadden we nog een konijntje over. Al was het ook best zielig voor het konijn zo alleen. Maar het konijntje ziet af en toe een groot dier voor zijn hek staan springen. Onze hond Pip vond dat natuurlijk reuze interessant zo’n konijn. 

Maar op een dag gaat het koppie van het overgebleven konijntje schuin hangen. Eén kant op en daardoor kan hij ook maar één kant oplopen. Hup… toch maar weer even naar de dierenarts. Die geeft aan dat het óf een hersenbloeding óf een oorontsteking óf een parasiet kan zijn. Er is maar een kleine kans dat het beestje dit gaat overleven. Dus… Dus wat? Moet ik het beestje dan maar gelijk in laten slapen? Zonder iets gedaan te hebben? Nee, dát kan ik absoluut niet. 

Vreselijke beslissing

Dus kregen we voor alle drie de mogelijke oorzaken medicijnen. Na een paar weken gaat het een stuk beter met het konijn. Maar dan hangt ineens zijn koppie de andere kant op en ligt hij alleen nog maar op zijn zij. Hij kan niet meer bij zijn etensbak. Arm beestje. Hup, wij weer in de auto naar de dierenarts. Wederom krijgen we de boodschap: ‘Er is een hele kleine kans dat het beestje hier bovenop gaat komen.’ 

Wat doe je dan? Wat is dat een moeilijk besluit. Het beestje ademt gewoon, ligt hulpeloos op zijn zij en wij moeten beslissen over zijn leven. Met tranen die over mijn wangen biggelen, nemen we het besluit om ‘m in te laten slapen. Wat een vreselijke beslissing is dat. Een beslissing over leven en dood. We zijn erbij als hij het spuitje krijgt, als hij vecht voor zijn leven en als hij dan uiteindelijk het leven loslaat. Wat vond ik dit moeilijk. 

Zo lang mogelijk genieten

Op dat moment neem ik de beslissing: wij nemen géén huisdier meer. Ik wil dit niet nog een keer meemaken. Ik vind het echt vreselijk zo’n beslissing. Thuis springt een vrolijke Pip tegen ons op. Pip vindt het raar, zoekt het konijn, maar vindt ‘m natuurlijk niet. We hebben gelukkig toch nog een huisdier, maar ik hoop van harte dat we nog héél lang van onze lieve Pip kunnen genieten. En als Pip dan zo onrustig is als laatst, hoop ik dat des te meer. 

Nu een blog lezen waar mijn zoon in voorkomt? Zie: Geen haar, maar lijm op mijn tanden!

Blog – Een scooter op elke hoek!

Birgit Blog , ,

Laatst heb ik voor het eerst gereden op zo’n elektrische scooter die je in grote steden gewoon her en der kunt pakken. Niet echt zomaar natuurlijk. Je moet wel eerst een account hebben aangemaakt. Als je dan de app op je telefoon hebt gedownload, kun je via diezelfde app elke e-scooter die bij jou in de buurt geparkeerd staat gemakkelijk vinden. Je reserveert ‘m vervolgens via de app, krijgt er een looproute naar toe en dan kun je ook weer via de app de scooter ontgrendelen en wegrijden. Ik deed dat dus op dat bewuste moment ook allemaal. Alleen ik kreeg dat #@$%^&*%$-apparaat niet aan de praat. Heb ik weer!

Ik voelde me echt een looser

Voor een fotoshoot waar ik bij was, moest ik de scooter ophalen zodat dat groene monster als rekwisiet kon dienen. Ik deed alles wat ik moest doen. Via de gps liep ik naar de straat toe waar de scooter stond. Daar aangekomen zag ik de groene machine al staan shinen op de hoek van de straat. Ik ontgrendelde het het apparaat via mijn telefoon. Dat lukte, althans zo leek het. Ik hoorde een geluidje op mijn telefoon. Maar alles wat ik ook daarna deed, er was geen beweging in de scooter te krijgen.

Ik zat op de scooter en keek om me heen, maar voelde me een flinke loser. Ik dacht: alle jeugdigen (inclusief mijn dochter) doen dit te pas en te onpas, waarom lukt dit mij nou niet? Ik, met mijn vijftig jaar levenservaring en motorrijder in hart en nieren, krijgt een e-scooter niet aan de praat. Erger kan het bijna niet worden.

Kijk eens naar links

Met al die gedachten in mijn hoofd, keek ik al zittend op de scooter nog iets beter om mij heen. Ik keek naar links de straat in en ik zag op de andere hoek van die bewuste straat nog iets groens staan. En ja hoor: daar stond dus nog zo’n leuke e-scooter. Dat was natuurlijk het probleem.

Ik liep erheen en deed vervolgens wat ik ook al eerder deed. Net als bij die andere scooter gebeurde er wéér niks. Toch was het door mij gereserveerde apparaat ontgrendeld. Dat hoorde ik en zag ik op mijn telefoon. Ik snapte er werkelijk waar niets van.

Driemaal scheepsrecht

Weer keek ik om mij een en richtte mij blik op de eerste scooter. Achter die scooter, op weer een andere hoek, stond nóg een scooter. Driemaal scheepsrecht zou je denken. Daar aangekomen, kreeg ik dan eindelijk mijn elektrische vervoermiddel aan de praat. Ik moest wel lachen dat ik dus bij de derde scooter pas de juiste had gevonden. Gelukkig was er niemand op straat die mij zag stuntelen. Althans dat hoop ik maar van harte. Ik startte de scooter en reed bijna geruisloos weg alsof er niks gebeurd was. 

Nu een blog lezen over het echte motorrijden: Duur proefritje

Blog – Dansen tot je erbij neervalt

Birgit Blog , , , ,

Ik ben laatst naar ADE geweest. ADE? Ik zie je denken. ADE staat voor Amsterdam Dance Event, het grootste clubfestival ter wereld in ons eigen Amsterdam. Vijf dagen lang staat de stad in het teken van ‘dance’. Iedere dag worden er tientallen feesten en festivals georganiseerd door de hele stad waar de dj’s vooral house of techno draaien. Er komen die dagen zo’n 350.000 mensen op af om heerlijk te dansen. En ik was daar dus één van!

Vette lichtshows

Manlief en ik gingen met vrienden mee en lieten ons op zaterdag in de Amsterdamse haven onderdompelen in het muziekgeweld en het festivalgewoel van Dockyard en Mystic Garden. Dochterlief was ons op woensdag op een ander feestje voorgegaan en had ons voorzien van verschillende filmpjes met hele vette lichtshows en uiteraard opzwepende muziek. We hadden er dus helemaal zin in. Natuurlijk hadden we ons festivaloutfit aangedaan zodat we niet te veel uit de toon zouden vallen.

Om lekker tijdens het dansen een biertje te drinken, gingen we met het openbaar vervoer naar ‘the place to be’. Een hele tour. Met de fiets naar het station, daarna de trein naar Amsterdam en vervolgens in een speciale bus naar het festivalterrein. Allemaal prima geregeld hoor. Door corona begon het feestje al in de ochtend en kon het maar tot middernacht uur duren. En zodoende kwamen wij in de middag op het festivalterrein aan. 

Superrelaxed

En we keken onze ogen uit. Wat een heerlijke drukte. Dat laatste waren we door corona eigenlijk niet meer gewend. En wat een goede sfeer. Het was allemaal superrelaxed. Je zag echt allerlei soorten mensen en van jong tot oud. Wij vielen door onze leeftijd niet eens zo erg op. Er waren veel meer festivalgangers van onze leeftijd. We zagen outfits van superfestivalachtig tot heel gewoon. Alles kan daar en er is ook niemand die je aanstaart. 

Om half drie in de middag dronken we ons eerste biertje en dansten we bij de eerste dj die we tegenkwamen. Dat voelde goed. Dat hebben we nog de rest van de middag en avond bij verschillende dj’s gedaan. En tussendoor hebben we heerlijk in het zonnetje gesnackt bij de foodtrucks. Toen de schemering begon in te zetten, gingen de lampjes aan en veranderde het festivalterrein in een sprookjeswereld. Wat een heerlijke relaxte sfeer voelde je om je heen.

Helemaal kapot

We dansten tot we erbij neervielen. En dat vielen we echt op een gegeven moment. We waren he-le-ma-al kapot en dan was nog niet eens het einde van de avond. En te bedenken dat we hele tour naar huis nog moesten gaan maken. We dronken ons laatste biertje en sloten af met een kop koffie. Om ons heen werd uiteraard flink doorgefeest. Voor ons was het wel even goed zo. 

Thuis aangekomen deden we onze voetjes omhoog. Moe, maar zeer voldaan keken we terug op onze eerste ADE-ervaring. Toen dochterlief in onze familie-app vroeg hoe we het hadden in Amsterdam en of we nog leefden, appte zoonlief terug dat we al thuis waren. Daar begreep onze twintiger natuurlijk helemaal niks van. Wij gelukkig wel. Volgend jaar gaan we zeker weer. We hebben absoluut de smaak te pakken, maar misschien moeten we van tevoren wel eerst even flink in training.

Lees ook een andere blog over wat er mijn leven gebeurt: Het is gebeurd, ik ben 50!

Blog – Herinneringen die zorgen voor geluksgevoel

Birgit Blog , ,

Zo’n zes jaar geleden was mijn tienjarige zoon helemaal in de ban van de filmpjes van Enzo Knol. Ook wel bekend als Knolpower. Een jongen met een zeer monotone en vooral ook schreeuwerige stem vertelde elke dag in zijn vlog wat hij met zijn broer en vrienden aan het doen was in het spel Minecraft. Voor mij was het ongelooflijk dat kinderen dát leuk vinden en dat die jongens daar hun brood mee kunnen verdienen. En zij verdienden er goed geld mee, want ik zag veel kinderen met een Knolpowercap of -shirt. Ook mijn zoon had een trui en een cap, die hij met veel plezier droeg. Hij was er echt helemaal gelukkig mee. Daar ben ik blij om, want ik vind het belangrijk dat hij mooie herinneringen opbouwt. Herinneringen waar je later met een gevoel van geluk op terugkijkt. Ikzelf heb goede jeugdherinneringen overgehouden aan de televisieserie ‘Koning Bolo’. Niet alleen aan de serie heb ik goede herinneringen, maar ook aan de hele entourage eromheen. 

Vorige eeuw

Deze serie werd op vrijdagvond net na ons avondeten uitgezonden. Mijn grote broer en ik mochten dan voor de televisie, al kijkend naar deze serie, ons toetje opeten. Dat was een unicum. Voor de televisie eten gebeurde zelden in die tijd. We hebben het immers over de vorige eeuw. Op vrijdag maakte mijn moeder altijd warme karnemelkse- of rijstepap. Dat werd vervolgens in kranten gewikkeld en in het bed van mijn ouders gezet. Zo bleef het lekker warm. Dit tafereel staat samen met Koning Bolo zowel in mijn geheugen als in die van mijn broer gegrift. Op verjaardagen hebben we het dan ook regelmatig over ‘Koning Bolo’. Het jammere is toch wel dat op een enkeling na niemand weet waar wij het dan over hebben. Ze verklaren ons zelfs regelmatig voor gek. En roepen dan dat het zeker op lokale tv-zender van Leiderdorp werd uitgezonden. 

Een échte herinnering

Toch is deze herinnering voor ons echt. Heel echt. Zeker omdat we deze herinnering samen hebben. De serie gaat over een koning die als hij gaat slapen zijn kroon verruilt voor een slaapmuts. Vervolgens maakt hij van zijn troon zijn bed. Hij schuift dan als ’t ware een bed uit zijn troon. Ook heeft hij een dochter die op een brommer rijdt en in de tuin bevindt zich een doolhof van heggen. Elk beroep in het koninkrijk Mini-Solo worden door slechts één persoon uitgeoefend. Als deze persoon ziek is, moet de koning volgens de wet zijn of haar plaats innemen. Koning Bolo maakt hierdoor de vreemdste situaties mee. Ik zie het allemaal nog zo voor me. 

Wij zijn niet gek

Omdat ik toch wel graag wilde laten zien dat mijn broer en ik niet helemaal van lotje getikt zijn, heb ik informatie over de tv-serie opgezocht. En wat blijkt: er zijn van de serie slechts twaalf afleveringen gemaakt en uitgezonden. Het grappige is dat er in mijn beleving denk ik wel honderden afleveringen waren. Helaas is er vrijwel niets bewaard gebleven omdat in vroeger dagen de televisiebanden na uitzending opnieuw werden gebruikt. En werd er dus over de vorige aflevering heen opgenomen. Toch heb ik bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid één aflevering op kunnen vragen. En heb ik dus bewijs in handen dat mijn broer en ik (op dat punt) niet voor gek verklaard hoeven te worden.  

Soort van geluksgevoel

Hoewel het maar zo weinig afleveringen heeft gehad, blijft Koning Bolo voor mij een mooie herinnering. Het roept een soort gevoel van geluk op. Dit geluksgevoel heeft er zelfs voor gezorgd dat ik zes jaar geleden mijn tekstbureau de naam Koning Bolo gaf. En tot op de dag van vandaag heb ik daar nog geen spijt van. Of de schreeuwerige en monotone stem van Enzo Knol dit gevoel van geluk ook bij mijn zoon heeft opgeroepen weet ik nog zo net niet, maar toch wens ik hem dit fijne gevoel van harte toe.

Lees ook een andere blog waar mijn zoon in voorkomt: Geen haar, maar lijm op mijn tanden

Blog – Duur proefritje

Birgit Blog , , , ,

Er valt een envelop van het CJIB op de deurmat op mijn naam. Ik maak ‘m open en lees: ‘Er is met uw voertuig een strafbaar feit gepleegd. Neem contact met ons op.’ Woho, wat is dit? Wanneer? Hoe en met welk voertuig? Dat zijn gelijk de eerste vragen die door mijn hoofd schieten. Adem in, adem uit. Ik lees verder. Ik zie een datum en ik zie een voertuig. Okay, het gaat over mijn motor. Ik was mijn dochter al stilletjes aan het vervloeken omdat zij regelmatig mijn auto leent. Oeps, iets te snel met mijn gedachten. Sorry, mijn lieve kind. 

Strafbaar feit gepleegd

Er is dus een strafbaar feit gepleegd met mijn motor op een maandagochtend om half elf op het moment dat ik op kantoor aan het werk was. En waar ik om acht uur in mijn auto naar toe reed. Wacht eens even. Er begint iets te dagen. Op dat moment probeerde manlief mijn motor te verkopen aan een geïnteresseerde eventuele koper. Deze meneer wilde een proefritje maken. Prima, geen probleem zou je denken. Zijn vrouw en de auto bleven bij mijn man. Dus mocht hij zich uit de voeten maken met mijn mooie groene monster, dan hadden we in ieder geval zijn vrouw nog om uit te leveren. Al kon het natuurlijk ook zijn dat het hem daarom te doen was. 

Na het ritje wilde de man mijn motor toch niet kopen. Jammer, dan zoeken we toch naar een andere koper. Maar na een week kreeg ik post van het CJIB over dat bewuste ritje op die zonnige maandagochtend. Deze proefritmeneer, die een ritje maakte op andermans motor oftewel mijn motor, had het gepresteerd om binnen de bebouwde kom maar liefst 64 km, na aftrek ook nog, te hard te rijden. Dat is lekker zeg. Meneer wilde mijn motor natuurlijk even lekker opentrekken. Met alle gevolgen van dien. Maar wat te doen? Na een telefoongesprek met een alleraardigste dame van het CJIB bleek dat ze de persoonlijke gegevens van de bestuurder van het bewuste moment nodig hadden. Dat betekende dat wij of hijzelf die gegevens door moesten geven. 

Zelf contact opnemen

Dat was even een schrikmomentje, want al die gegevens hadden we niet. Je gaat toch uit van het goede van de mens. Inmiddels niet meer natuurlijk. Maar normaliter ga je ervanuit dat iemand niet zo hard rijdt binnen de bebouwde kom. Zeker niet op andermans motor. Lijkt mij meer iets voor de snelweg. Dan is 114 of 120 km goed te overzien en weet je ook hoe de motor rijdt. Afijn, we moesten de gegevens achterhalen. We zagen de bui al hangen en je vraagt je gelijk af: ‘Wat gaan we er dan aan doen?’ Gelukkig viel het allemaal mee. Na wat gevloek aan de kant van de proefritmeneer gaf hij aan dat hij zelf contact op zou nemen met het CJIB. 

Dan is het natuurlijk wel afwachten of hij dat daadwerkelijk doet. Gelukkig nam de proefritmeneer zijn verantwoordelijkheid en kreeg ik een paar dagen later post van het CJIB met de boodschap: ‘Verzoek om contact afgerond. U hoeft niks meer te doen. U wordt niet meer verdacht van een strafbaar feit.’ Dat was goed nieuws. Ik was crimineel af.

Te goed van vertrouwen?

Voor ons was dit wel een hele wijze en harde les om toch op dit soort momenten iets minder goed van vertrouwen te zijn. En wellicht voor mijn lezers om hier ook iets van mee te nemen. Mijn motor is gelukkig daarna verkocht aan een hele blij motorvrouw die er vast net zo veel plezier van gaat krijgen als dat ik had. En mocht je het je afvragen: natuurlijk blijf ik motorrijden. Ik heb een nieuwe motor, waar ik ook wel heel blij mee ben. Daarop kan ik door een prettigere houding nog meer kilometers maken. 

Lees ook een andere blog over motorrijden: Wat zijn we toch kwetsbaar!

BLOG – Wat zijn we toch kwetsbaar

Birgit Blog , , , ,

De afgelopen weken laten ons maar al te duidelijk zien dat we als mens enorm kwetsbaar zijn. Ik heb het idee dat we dat wel eens vergeten. Althans ik wel. Ik realiseerde mij dat een paar dagen geleden des te beter. Op de terugweg van een paar heerlijke dagen motorrijden wachtte ik naast mijn man voor een open brug. Nietsvermoedend van wat komen ging.

Ik stond linksachter de auto voor ons opgesteld en mijn man rechts. Gezamenlijk wachtend totdat de brug dicht ging en we weer konden starten en doorrijden. Dan zie ik ineens een grijze auto heel dicht naast mij rijden en dan bedoel ik echt heel dicht naast mij. Het volgende moment realiseer ik mij dat de auto, die dus héél dicht naast mij rijdt, over mijn linkervoet heen rijdt. Mijn linkervoet die als ’t ware onder of een beetje naast mijn motor staat. Ik denk eigenlijk achteraf dat ik het eerder zag dan voelde. Of misschien wel tegelijkertijd. Maar ik was vooral verbijsterd. 

‘Ze rijdt over mijn voet heen’

Ik roep naar mijn man: ‘WTF, ze rijdt gewoon over mijn voet heen.’ De vrouw in de auto rijdt rustig door en heeft helemaal niet in de gaten wat zij deed. Mijn man zet snel zijn motor voor haar auto zodat ze niet verder kan. Ikzelf start ook en rijd mijn motor links naast haar zodat zij haar raampje kan openen. Ze opent haar deur op een kier en kijkt mij vooral heel verschrikt aan. ‘U reed over mijn voet heen mevrouw,’ bijt ik haar woedend toe.

De adrenaline schiet door mijn hele lijf heen en voel ook vooral ongeloof dat dit gebeurde. Ik stond erbij en keek erna. Echt vriendelijk reageer ik dus niet naar deze vrouw. ‘Ja, maar u stond dan ook midden op de weg,’ zegt deze dame. Zich totaal niet bewust van wat zij net heeft gedaan en wat de eventuele gevolgen kunnen zijn. Bij een auto had zij schade gereden door er zo dicht langs te rijden. Bij mij was het mijn voet waar ze overheen reed. 

Menselijke kwetsbaarheid

Ondertussen beweeg ik mijn voet en heb het idee dat dat wel gaat. Mijn man dirigeert deze dame als een ware motoragent naar de zijkant zodat we even kunnen praten. De vrouw blijft volhouden dat wij midden op de weg stonden en zegt met grote moeite sorry. Ze perst het eruit. Ik probeer haar nog mee te geven dat ze niet zo dicht langs motorrijders moet rijden, maar voel tegelijkertijd dat dit geen zin heeft. We stappen weer op.

Naar huis rijdend realiseer ik mij dat ik als motorrijder echt heel kwetsbaar ben. Ik weet dat natuurlijk wel, maar dit zo lullige akkefietje maakt het even heel duidelijk voor mij. Ik denk vervolgens aan de motorpolitieagent Arno die het aan de stok kreeg met een gevaarlijke vrachtwagenchauffeur en dit met zijn leven heeft moeten bekopen. En als ik vervolgens onze menselijke kwetsbaarheid breder trek, denk ik aan Peter R. de Vries. Gewoon op klaarlichte dag neergeschoten in het centrum van Amsterdam. 

Het water kwam en overwon

Of ik denk aan alle mensen in Limburg, de Eiffel en België. Het water kwam en overwon. En nam hun bezittingen of zelfs hun leven. Of neem de Olympische sporters die jaren trainen voor de Olympische Spelen en dan positief getest worden op corona en naar huis moeten. Geen spelen, niks, nada. Of de vriendin die de diagnose borstkanker krijgt en van een gezonde vrouw ineens een ‘zieke’ vrouw wordt. Van de ene op andere dag. Of de vriendin die haar moeder ziet lijden aan kanker. Haar moeder die zo kwetsbaar en zo fragiel is geworden door haar ziekte. Maar misschien is de kwetsbaarheid van de vriendin nog wel het grootst nu ze haar moeder zo ziet lijden en machteloos moet toekijken. 

Onbeschrijflijk kwetsbaar zijn we eigenlijk als mens. Wij vergeten dat nog wel eens in ons dagelijkse drukke en georganiseerde leven. Aan de ene kant is dat goed, anders hebben we geen leven. Maar soms is het toch ook belangrijk om stil te staan bij waar je nu staat, wat je hebt en wat je voelt. Je leven kan zomaar in een split second anders zijn.

P.S. Met mijn voet gaat het goed. Slechts een beurse plek aan overgehouden. Heel blij dat ik motorlaarzen aan had en ik heb gelijk gekoeld toen ik thuiskwam.

Lees ook een andere blog over motorrijden: Vallen en weer opstaan

BLOG – Het is gebeurd, ik ben 50!

Birgit Blog , , , ,

Ja, het is gebeurd! De grote vijf zit in mijn leeftijd. Iets waar ik enorm tegenop zag. Sinds vorige maand moet ik nu dus zeggen dat ik vijftig ben als naar mijn leeftijd gevraagd wordt. Vijftig, vijftig, vijftig! Ik zeg en schrijf het nog maar een paar keer. Het is niet anders, maar ik voel mij gewoon écht geen vijftig. Het klinkt ontzettend oud. En zo voel ik mij absoluut niet. 

Bril op, bril af

Ja, eerlijk gezegd wel als ik aan het koken ben en de gebruiksaanwijzing achterop een pakje wil lezen. Dan zie ik dat dus niet of althans de lettertjes zijn zo klein dat ik er nog geen soep van kan maken. Ook al gaat het om een pakje soep. Of als ik ’s avonds in bed nog even wat wil lezen. De e-reader is geen probleem. Ik zet de lettergrootte gewoon maximaal. Maar bij een tastbaar boek lukt dat dus niet en ben ik veroordeeld naar mijn twee-euro-leesbril van de supermarkt. Wel hip groen. Althans dat vind ik zelf. Mijn dochter van twintig (ja, zij wel) vindt ‘m vreselijk. 

Het ergste is nog met dat thuiswerken en dus online vergaderen als iemand een document deelt. Op mijn laptop zien de lettertjes van dat document er dan echt heel slecht leesbaar uit. Toch maar weer die leesbril op of blij zijn als iemand anders uit de vergadering vraagt om het document in wat grotere letters te zetten. Maar zelf vragen, nee dat is echt een ‘bridge to far’.

Kijk haar eens vlot gaan

Als ik het dan waag om extra te gaan bewegen op mijn oude dag en mijn skates weer opsnor, voel ik mij ook nog lang geen vijftig. Ik ‘zie’ de mensen dan denken: kijk haar eens vlot op die skates gaan. Althans dat hoop ik dat ze dat denken. Het ziet er ongetwijfeld anders uit dan dat ik zelf voor ogen heb. Maar so what! Het voelt echt wel goed om zo bezig te zijn. Het geeft zelfs energie naast dat het me natuurlijk ook mijn adem flink beneemt. Alle begin is moeilijk.

Alleen de volgende dag bij het opstaan voel ik toch net even die spieren die ik eerder gewoon niet opmerkte. Op dat moment denk ik wel, komt dat nu specifiek omdat ik vijftig ben? Toen ik negenenveertig was, had ik dat echt niet. Duh!

De klok tikt door

Of ik ga een avondje borrelen met vriendinnen. Dat is zo gezellig dat het nachtwerk wordt. De wijn vloeit overmatig nadat we eerst al een maxi-fles prosecco vanwege mijn verjaardag soldaat hebben gemaakt. En ondertussen tikt de klok vrolijk door. Ik stap om half drie mijn bedje in. Dat gaat prima. Nergens last van. Het opstaan de volgende morgen heeft echter wat meer voeten in de aarde. Dat ging vóórdat ik vijftig was toch echt wel makkelijker.

Zo gek nog niet

Maar inmiddels heb ik mijn vijftig-zijn wel kunnen omarmen. Het heeft toch ook z’n voordelen. Zo werd ik eerder uitgenodigd voor mijn Covid-19-vaccinatie dan de niet-vijftigers. Zo’n leesbril is ook gewoon weer een extra leuk accessoire om uit te zoeken. En als je de bril dan opzet, zie je er net wat wijzer uit. Kan best handig zijn. Dat sporten hoef je op deze leeftijd helemaal niet op zo’n enorm rap tempo te doen. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.

Op deze leeftijd heb je ook geen kleine kinderen meer. Dus wat later opstaan na een avondje doorhalen, kan prima. Of het om de vijf weken naar de kapper gaan om mijn grijze haren te verven als een heerlijk relaxmomentje zien. Dus het is zo gek nog niet om vijftig te zijn. Ja vijftig, vijftig, vijftig! Ik zeg en schrijf het nog maar een paar keer. Dat ben ik en ik schaam mij er niet voor. 

Lees ook mijn eerdere blog over vijftig worden: Help, mijn lichaam zit vast!

BLOG – Geen haar, maar lijm op mijn tanden

Birgit Blog , ,

’Shit, er zit 10-secondenlijm op mijn tong. Jezus, hoe kan dit nu weer. Oh my god, wat moet ik doen?’ Dat is wat ik redelijk paniekerig en een beetje slissend in de richting van mijn man en mijn puberzoon roep. Ondertussen duw ik mijn tong tegen de binnenkant van mijn tanden. Keer op keer. En met mijn duim en vinger probeer ik de lijm van mijn tong af te krijgen. Dat lukt aardig. Een groot stuk trek ik er in één keer vanaf. Gelukkig wel zonder dat ik een deel van mijn tong hierin meeneem. 

Inmiddels ben ik al tien seconden onderweg en krijg ik de lijm dus al niet meer van mijn tanden waar het toch echt aangekleefd is. Daar komt dus de naam 10-scondenlijm vandaan. Dat wordt mij ineens heel snel duidelijk. In tien seconden zit dat wat je vastlijmt ook echt vast. Ik probeer nog met een elektrische tandenborstel de lijm eraf te poetsen, maar ook dat lukt niet meer. De lijm op mijn tanden zit vast; muurvast.

Geruststellende tandarts

Mijn man belt met onze tandarts en vraagt of het kwaad kan deze 10-secondelijm op mijn tanden. Mijn hersenen werken ondertussen op volle toeren door. Wat doet die lijm met het glazuur van mijn tanden? Wat als het er niet meer af kan? Gelukkig is onze tandarts zeer geruststellend. Het kan geen kwaad. En ik kan de volgende dag in de praktijk langskomen om het eraf te laten halen. 

Maar hoe krijg je in godsnaam lijm op je tanden, vraag je je af. Dat is wel een verhaal. Het begint bij mijn zoon die iets aan elkaar gelijmd had op zijn kamer en de tube 10-secondenlijm daarna op zijn bureau liet liggen. Aangezien pubers denken dat ze heel goed kunnen multitasken, had hij ondertussen ook een heerlijk broodje met ei, spek en kaas gemaakt. De lijmtube lag naast dat bord met broodje ei op zijn bureau. Ik zag dat heerlijk uitziende broodje en wilde graag even een hap nemen. Het zag er gewoon te lekker uit. 

Reconstructie schept duidelijkheid

Ik leg dus mijn telefoon op zijn bureau neer om het broodje op te pakken. Maar ga ondertussen wel met mijn wijsvinger langs de lijmtube waar nog een bolletje lijm aankleeft. Blijkt allemaal later als ik een reconstructie doe. Met die vinger waar dat bolletje lijm inmiddels op zit en met mijn duim pak ik het broodje ei en neem een hap. En dan zit het bolletje 10-seconden-lijm ineens niet meer op mijn vinger, maar op het stukje brood met ei dat ik mijn mond heb en in een fractie van een seconde later zit het op mijn tong. Wat daarna gebeurt, is duidelijk. 

De volgende dag mag ik in de tandartspraktijk naar de mondhygiëniste. In slechts tien minuten schuurt en schraapt zij de lijm van mijn tanden. Ik lig nog redelijk rustig ook. Wat best knap is als je weet dat ik een tandartsfobie heb. Ja, ja, ik moest vroeger helaas naar de schooltandarts, dus daar komt mijn trauma vandaan. Elke tandartsafspraak lig ik met mijn billen bijeen geknepen in afwachting van wat komen gaat. Dus ik zag er best wel tegenop. 

Ook ik polijst her en der wat

De mondhygiëniste ontzorgt mij echter en laat mijn tanden er weer spik en span uitzien. De lijm is van mijn tanden. Ze polijst mijn tanden ook nog even. Dit alles had ik zelf nooit zo goed voor elkaar gekregen. Gelukkig is zij zeer deskundig op dat vlak. Het is immers haar vak. En dat is wat ik ook doe voor mijn klanten met hun teksten. Ik ontzorg en laat hun teksten er spik en span uitzien. En ik polijst her en der nog wat. Iets wat mijn klanten zelf nooit zo goed voor elkaar krijgen omdat het gewoonweg niet hun vak is en wel dat van mij.