Naast mijn passie voor het schrijven, heb ik nog een passie: motorrijden. Daar kan ik net als het schrijven enorm van genieten. Samen met mijn man maak ik heel wat kilometers in onze weekenden en op vrije dagen. Op mijn matte mosgroene Kawasaki Z650 rijd ik bijna het hele land door. Als ik vertel over het motorrijden, vragen mensen mij: ‘Vind je het niet gevaarlijk? Ben je niet bang om te vallen?’ Nou eerlijk gezegd hoort dat erbij helaas. Maar leuk is anders. Ik ben dus gevallen, meerdere keren zelfs, en heb daar wel mijn lessen uit geleerd.
Mijn eerste val
Ik weet mijn eerste val nog goed. Dat is deze maand inmiddels drieëntwintig jaar geleden. Het ongeluk was gelukkig niet heel dramatisch, maar het heeft uiteindelijk wel veel impact gehad. In een drukke regenachtige ochtendspits bij een afrit rond Utrecht, trapt een auto voor mij heel plotseling op zijn rem. Mijn reactie is uiteraard om mijn rem in te knijpen en te trappen om maar niet op de auto voor mij te knallen. Maar doordat het wegdek nat is, glij ik onderuit met mijn motor. Gelukkig rijden we op dat moment niet hard en houd ik er ‘slechts’ een gebroken pols aan over. Maar mocht ik wel een ritje in een ambulance maken. Helaas zonder sirene en zwaailichten.
Waarschijnlijk een traumaatje
In de autoritten erna krijg ik echter bij elke file op moment dat de felrode remlichten ineens voor mij opdoemen een enorme schrikreactie. Ook als ik niet zelf aan het stuur zit. Die reactie op die remlichten is in de eerste twintig jaar na het ongeluk in hevigheid nauwelijks afgenomen. En hierdoor vermeed ik het liefst om in een file terecht te komen. Ik ging mijn angst gewoon uit de weg. Psychologen hebben het hier waarschijnlijk over een trauma.
Klotsende oksels
Dan komt er een mooie opdracht voor Koning Bolo op mijn pad. De opdracht is in de buurt van Breda en dat betekent dat ik daar in de spits met de auto heen moet. Dus zeer grote kans op om in files terecht te komen. Omdat dit een té mooie uitdaging was, nam ik de opdracht aan om voor maar liefst drie maanden drie dagen richting het Brabantse land te toeren. De eerste dag was ik natuurlijk bloednerveus. Ik had deo meegenomen zodat ik de klotsende oksels die ik in de auto zou krijgen daarna een beetje kon verdoezelen.
Over mijn grenzen gegaan
Maar die deo heb ik helemaal niet nodig gehad. Ik heb de rit heel goed doorstaan. Ik heb genoeg afstand gehouden zodat er ruimte was om te reageren op de remlichten. Dan is de weg terug vast een hel, bedacht ik me voordat ik weer naar huis reed. Bij Den Haag is er immers een flinke trechter omdat er verschillende banen bij elkaar komen en ook banen wegvallen. Maar ook dat heb ik goed doorstaan. Ik heb dus letterlijk en figuurlijk over mijn grenzen gegaan. Niet alleen over de grenzen van de provincie, maar ook over mijn eigen grenzen voor wat betreft het rijden in files. En sindsdien zijn files echt een eitje voor me. Helemaal met de motor natuurlijk.
Een flinke uitglijder
Mijn tweede val is nu anderhalf jaar geleden. Ik reed een rotonde op en voelde toen ik de tweede bocht instuurde mijn motor wegglijden en ik gleed zo samen met mijn motor over het wegdek. Ook hier reed ik niet hard gelukkig. Uiteindelijk zijn er op diezelfde rotonde nog drie motorrijders onderuit gegaan. Later bleek dat er paraffinekorrels op de weg lagen en in combinatie met een nat wegdek, zorgde dat voor onze uitglijders. Gelukkig kon mijn motor nog rijden en ben ik gelijk weer op mijn motor gestapt. Dat was best spannend, maar wel fijn om te weten dat ik het gewoon nog kon en belangrijker nog: ook durfde. De specifieke rotonde heb ik de eerste maanden vermeden, maar inmiddels rij ik daar ook weer overheen. Wel altijd met mijn billen bij elkaar geknepen.
Angsten niet uit de weg gaan
Je ziet hoe makkelijk het is om je angsten uit de weg te gaan. Dat ik bijvoorbeeld geen ritten aanging in spitstijd omdat ik bang was voor files. Of als ik besloten had nooit meer over rotondes te rijden. Of sterker nog om helemaal niet meer te gaan motorrijden. Ik ben blij dat ik die opdracht heb aangenomen en direct weer op mijn motor ben gestapt. Daardoor kan ik nu gewoon weer heerlijk genieten van het motorrijden en is een rit in spitstijd in de auto een makkie voor me.