Onze hond Pip had laatst gezondheidsproblemen. Hij was ’s nachts heel onrustig. Liep maar heen en weer. Zodra hij lag, stond hij weer op, ging naast mijn bed zitten en tikte mij met zijn pootje aan. Wat voel je je dan machteloos. Je weet niet wat er aan de hand is en je kunt het ook niet vragen. Althans je kunt het wel vragen, maar je krijgt geen antwoord. Het voelde als die tijd dat de kinderen klein waren en je ’s nachts meerdere malen uit je bed moest. Doordat ze zo klein waren, konden ze nog niet praten en probeerde je dus ook maar wat om het te verzachten. Zo ook bij onze lieve Pip.
Pilletje hier, pilletje daar
De volgende dag kon ik gelukkig gelijk bij de dierenarts terecht. Hij werd onderzocht. Ze nam een echo van zijn buik en er werd bloed afgenomen. Maar er kwam niet echt iets concreets uit. Wel een pilletje hier en een pilletje daar. En ook nog een maagbeschermer erbij. Tot slot nog andere voeding. Uiteindelijk trok het weer weg in de tijd die volgde. Maar dit zet je wel aan het denken. Wat als? Maar eerlijk gezegd wil je daar helemaal niet aan denken.
Je wil gewoon dat je huisdier heel lang bij je blijft en zeker niet ziek wordt. Ik moest gelijk weer aan onze konijnen denken die we aanschaften toen onze kinderen nog klein waren. De kinderen vroegen namelijk regelmatig: ‘Mam, mogen we een konijn? Ah… mama toe nou.’ En wát doe je dan? Na dat zo vaak gehoord te hebben en het ook nog opvoedkundig een goed plan te vinden, ga je dus toch op pad om konijnen te kopen. Konijnen in meervoud, want eentje is zo zielig.
Een schuinhangend kopje
En dan gaat op een dag één van de twee konijnen een beetje vreemd doen: hij tolt als het ware om zijn as. Manlief gaat ermee naar de dierenarts. Deze geeft aan dat er niet zo veel meer aan te doen is en manlief laat het beestje uit zijn lijden verlossen. Gelukkig hadden we nog een konijntje over. Al was het ook best zielig voor het konijn zo alleen. Maar het konijntje ziet af en toe een groot dier voor zijn hek staan springen. Onze hond Pip vond dat natuurlijk reuze interessant zo’n konijn.
Maar op een dag gaat het koppie van het overgebleven konijntje schuin hangen. Eén kant op en daardoor kan hij ook maar één kant oplopen. Hup… toch maar weer even naar de dierenarts. Die geeft aan dat het óf een hersenbloeding óf een oorontsteking óf een parasiet kan zijn. Er is maar een kleine kans dat het beestje dit gaat overleven. Dus… Dus wat? Moet ik het beestje dan maar gelijk in laten slapen? Zonder iets gedaan te hebben? Nee, dát kan ik absoluut niet.
Vreselijke beslissing
Dus kregen we voor alle drie de mogelijke oorzaken medicijnen. Na een paar weken gaat het een stuk beter met het konijn. Maar dan hangt ineens zijn koppie de andere kant op en ligt hij alleen nog maar op zijn zij. Hij kan niet meer bij zijn etensbak. Arm beestje. Hup, wij weer in de auto naar de dierenarts. Wederom krijgen we de boodschap: ‘Er is een hele kleine kans dat het beestje hier bovenop gaat komen.’
Wat doe je dan? Wat is dat een moeilijk besluit. Het beestje ademt gewoon, ligt hulpeloos op zijn zij en wij moeten beslissen over zijn leven. Met tranen die over mijn wangen biggelen, nemen we het besluit om ‘m in te laten slapen. Wat een vreselijke beslissing is dat. Een beslissing over leven en dood. We zijn erbij als hij het spuitje krijgt, als hij vecht voor zijn leven en als hij dan uiteindelijk het leven loslaat. Wat vond ik dit moeilijk.
Zo lang mogelijk genieten
Op dat moment neem ik de beslissing: wij nemen géén huisdier meer. Ik wil dit niet nog een keer meemaken. Ik vind het echt vreselijk zo’n beslissing. Thuis springt een vrolijke Pip tegen ons op. Pip vindt het raar, zoekt het konijn, maar vindt ‘m natuurlijk niet. We hebben gelukkig toch nog een huisdier, maar ik hoop van harte dat we nog héél lang van onze lieve Pip kunnen genieten. En als Pip dan zo onrustig is als laatst, hoop ik dat des te meer.
Nu een blog lezen waar mijn zoon in voorkomt? Zie: Geen haar, maar lijm op mijn tanden!
