Auteur: Birgit

Blog – En daar sta je dan met een motorblok in je handen…

Birgit Blog ,

Mijn zeventienjarige zoon heeft een leuke nieuwe hobby. En als zelf fervent motorrijder juich ik deze hobby helemaal toe. Al heeft de moeder in mij er ook wel wat angstige gedachten bij. De nieuwe hobby van mijn zoon draait namelijk om zijn brommer, een schakelbrommer wel te verstaan. Geweldig apparaat: een Bèta 50cc. Zo’n lekker stoer crossmodel.

Maar deze hobby reikt verder dan alleen het rijden op dit mooie en stoere apparaat. Onder zijn hobby valt namelijk ook het sleutelen aan het apparaat. En dat gebeurt dus heel regelmatig bij ons in de achtertuin. Waar ik denk, breng dat ding gewoon even naar iemand die er verstand van heeft, gaat mijn zoon gewoon zelf aan de slag. Met af en toe wat hulp van vrienden, maar ook zoekt hij hulp bij You Tube. Filmpje, na filmpje komt voorbij. Daar kun je echt alles vinden. 

Met bewondering

Nu zijn eigen brommer al een tijdje stilstaat omdat er nu iets aan moet gebeuren dat hij écht niet zelf kan, heeft hij met een maatje van hem een oude en kapotte scooter voor weinig gekocht. Deze scooter startte het niet meer, maar de jongens hebben het apparaat weer rijdend gekregen. Geweldig vind ik dat. Echt met grote bewondering bekijk ik dat allemaal. Ze hadden er helemaal geen verstand van toen ze de scooter kochten en toch krijgen ze ‘m rijdend. 

Mijn zoon was natuurlijk superblij dat hij de scooter weer aan de praat had gekregen en ging fijn een stukje rijden. Na een tijdje hoorde ik een scooter aan komen rijden met flink wat geluid. Beduidend méér geluid dan toegestaan. Wat bleek nou? Tijdens het rijden over een vluchtheuvel, brak de uitlaat door midden. Dus voor zover de rijdende oude scooter. Deze reed even niet meer. 

Drie keer scheepsrecht

Maar mijn zoon is niet voor één gat te vangen. Er werd een gebruikte uitlaat via Markplaats op de kop getikt. Bij aankomst bleek die echter niet te passen. De volgende dan maar nieuw besteld: ‘Als die niet past, kunnen we ‘m gewoon terugsturen,’ was de redenatie. En ja hoor, deze werd weer teruggestuurd. Maar gelukkig gold hier drie keer scheepsrecht en de derde deed het wel. 

Toch was het daar nog niet mee klaar. De scooter was eigenlijk wel heel oud. Er moest een nieuw motorblok op. Op Marktplaats gestruind en gevonden, maar dat was niet in de buurt. Wat wél in de buurt was, was zo’n zelfde oude scooter. Die werd te koop aangeboden door iemand die ze kenden. En ja hoor, deze hebben ze opgekocht met het idee om het motorblok ‘even’ over te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. 

Mijn zoon die normaal pas in de middag opstaat als hij niet naar school hoeft, was ineens een keer vroeg uit zijn bed. ‘Ja, ik heb zin om aan de scooter te werken, ‘ zei hij toen ik hem heel erg vragend aankeek. Vanuit mijn werkkamer sloeg ik zijn scooterklusactiviteiten gade. Dat ging regelmatig vergezeld van #$@%^ en van #%*$@#&. Ook werd er wat gegooid met spullen en geschopt tegen alles wat voor zijn voeten kwam. 

Fijn een stukje rijden

Oké, daar was hulp nodig. Ik stroopte mijn mouwen op, pakte een paar werkhandschoenen en liep de ‘werkplaats’ op. Niet veel later had ik het motorblok in mijn handen. Samen met mijn zoon heb ik gezwoegd, gescholden, getrokken, geduwd, gehamerd en gejuicht. Maar uiteindelijk zat het motorblok door onze vereende krachten en wat geduld op zijn nieuwe plek. Daarna heeft mijn zoon alle andere onderdelen er weer opgezet en in de middag ging hij fijn weer een stukje rijden.

Daar kan ik alleen maar hele grote bewondering voor hebben: learning bij doing! 

Lees ook een andere blog van mij waar mijn zoon in voorkomt: Oeps… 2x post van het CJIB

Blog – Ik rijd zo het verkeersinfarct in!

Birgit Blog ,

Op een mooie donderdagmiddag reed ik van de supermarkt naar huis zo het verkeersinfarct van Leiderdorp in. Op de dichtbijgelegen A4 was een flink ongeluk gebeurd en dat betekende vervolgens dat héél veel automobilisten die vanuit de richting Amsterdam naar Den Haag moesten, maar even binnendoor via Leiderdorp reden. Míj́n Leiderdorp. En dat is helaas niet de eerste keer dat dit gebeurt.

Ik kwam nietsvermoedend van het boodschappen doen. Als eigen baas is het immers zo handig dat je gewoon kan beslissen om midden op de dag boodschappen te doen. Spijt had ik, enorme spijt van dit heerlijke beslisrecht. Elke weg richting mijn huis stond vol met auto’s. Op nog geen kilometer van mijn huis kwam ik vast te staan. Muurvast. Met mijn wagen volgeladen met boodschappen die een koelkast wel konden waarderen. Hoe frustrerend is dat? Nou ik kan je vertellen héél frustrerend.

Langzaam een autolengte vooruit

Ik ben niet zo goed in wachten tot ik eindelijk een autolengte mag opschuiven dus ik keerde om. De bestuurders van de auto’s achter mij keken mij meewarig aan. Waarschijnlijk dachten zij: wat gaat zij nu weer doen? Om vervolgens, nadat ik de hele rij gepasseerd was, een andere aanrijroute te nemen die wél reed. Althans dat dacht ik op dat moment. Die eerste kilometer had ik in ieder geval rijdend te pakken. So far, so goed. Ik kon zelfs doorschakelen naar de derde versnelling. Tot… ik ook daar stil kwam te staan. Ik denk dat het daar zelfs nog wel erger was. Veel erger. Ik was hierdoor letterlijk en figuurlijk verder van huis. 

Frustratie van mij afschrijven

Ik heb er uiteindelijk twee uur overgedaan voordat ik thuis was. Twee uur! Over een stukje waar ik normaliter vijf minuten over doe. Enorm zonde van mijn tijd. Het was werkelijk waar zo frustrerend. Je staat vast en kunt geen enkele kant op. Als je omkeert, sluit je immers weer ergens anders in de rij aan. Deze tekst schrijven, was voor mij een soort verwerking. Ik heb het als het ware van mij af kunnen schrijven, want wat heb ik mij zitten verbijten. Maar uiteindelijk levert dit dus toch ook weer een mooie tekst op die jij als bezoeker van mijn website kunnen lezen. Zodat duidelijk wordt hoe ik schrijf.

Nog meer lezen over mij over wat ik meemaak, lees mijn blog ‘Mijn eigen attractiepark‘.

Blog – Oeps… 2x post van het CJIB!

Birgit Blog

We zijn net thuis afgezet door een vriend die ons heeft opgehaald van Schiphol. Samen met mijn gezin heb ik een heerlijke vakantie in Griekenland gehad. We lopen naar binnen en ik pak de post op die op de deurmat ligt. Ik zie dat er twee enveloppen van het CJIB bijzitten. Oeps, dat valt even flink tegen als je net thuiskomt van een heerlijk relaxte vakantie. Maar wacht even…

Allebei de enveloppen blijken voor mijn zestienjarige zoon te zijn. Post van het CJIB voor een zestienjarige, zie ik je denken? Ja, dat kan. Mijn zoon is vlak voor onze vakantie namelijk de trotse eigenaar geworden van een schakelbrommer. Iets waarvan hij al vanaf zijn dertiende droomt. En waarvoor hij al een aantal jaar spaart. Een heuse Bèta 50cc heeft hij gekocht. Dat is een Italiaans merk schakelbrommer, een soort crossmodel. In mijn pubertijd reden de jongens op een Honda MT5. Daar lijkt deze brommer op. 

Drie jaar lang gespaard

Het was mooi om te zien dat hij al een aantal jaar geld opzijzette voor zijn brommer. Drie dagen voor onze vakantie was het dan eindelijk zover: hij kocht de brommer. Zijn droom kwam uit! En het mooie is dat hij die drie dagen voor onze vakantie alleen maar op zijn brommer heeft gereden. Hij ging er zelfs mee naar zijn werk dat bij ons om de hoek is. ‘Ja, dan kan ik nog een stukje rijden als ik klaar ben,’ zei hij toen ik vroeg waarom hij eigenlijk op de brommer ging. 

Fietsen doen we liever niet

Als motorrijder begrijp ik zijn gevoel. Het is immers heerlijk om op een brommer of motor te zitten en die vrijheid te voelen. Een superfijn en ook wel stoer gevoel. En voor mijn zoon brengt dat met zich mee dat hij dan ook nog eens mobieler is. Hij kan heerlijk op zijn brommer naar een vriend die een eind verderop woont en waarvoor hij normaal de bus pakt of heel soms zelfs de fiets. Maar ja, we fietsen natuurlijk liever niet. Nu rijdt hij heerlijk op zijn brommer heen en weer. 

Een hele dure les!

Het is ook ontzettend leerzaam voor hem. Je koopt namelijk niet alleen die brommer, maar je hebt ook een verzekering nodig en wat dacht je van het onderhoud. Dat kost ook nog wat. Of de benzine? Zeker in deze tijden. Hij gooit ‘m vol voor nog geen tien euro, maar dat komt natuurlijk wel regelmatig terug. Een les in hoe je met je geld om kunt gaan en dat niet alles zomaar gratis is. En net terug van een heerlijke vakantie leerde hij nog een les. Helaas een hele dure les. 

Zijn lesje geleerd

Met een vriend achterop ging hij de dag voor onze vakantie lekker een stukje rijden en trok even goed op. Die flitscamera nog net niet buiten de bebouwde kom kende hij niet, althans nog niet. Hij reed daar binnen het uur twee keer langs. En ja, je begrijpt het al: twee keer te hard. Hij was daar wel even flink van slag van, want bijna 150 euro moeten betalen als je zestien jaar bent, valt vies tegen. Hij heeft zijn lesje geleerd. Hij rijdt niet meer zo hard, zegt hij. En ik ben stiekem ook wel blij, want ook al rijd ik zelf motor, als moeder maak ik mij natuurlijk wel zorgen als hij op zijn brommer wegrijdt en even lekker het gas opentrekt! 

Lees ook een andere blog van mij waar mijn zoon in voorkomt: Geen haar, maar lijm op mijn tanden!

Blog – Te mooi om waar te zijn

Birgit Blog

Als motorrijder ga ik ook wel eens een nachtje of meerdere nachtjes weg. Dan wil je wel je toilettas en schone kleren meenemen. Dat kan in een rugzak natuurlijk, maar lang toeren met een rugzak om is niet heel prettig. Dat ga je op een gegeven moment toch wel voelen. Daarom zijn we al een tijdje op zoek naar koffers voor op mijn motor. In eerste instantie via Marktplaats. De koffers zijn namelijk best duur en tweedehands is eigenlijk een prima optie. Heel even dachten we dat een deal hadden gesloten die te mooi was om waar te zijn. En ja, het was dus ook niet waar…

We komen heel snel tot een prijs

Mijn man struint Marktplaats regelmatig af en heeft deze keer zelf een oproep geplaatst. Met de vraag naar koffers specifiek voor mijn motor. En ja hoor, daar reageert al snel iemand op. Er zitten foto’s bij van een motor met daarop de koffers. De koffers zijn niet supergoed in beeld, maar zien er op de foto’s prima uit. En het zijn de juiste koffers. Al snel komen we tot een mooie prijs. Achteraf blijkt dus een beetje té snel. 

Ik zag mijzelf al terugrijden

Op de vraag of de verkoper nog meer foto’s wil sturen zodat we een beter beeld krijgen van de koffers, reageert de beste man niet. Wel vraagt hij wanneer we de koffers komen halen. By the way, hij woont in Sittard. Of all places, maar liefst meer dan twee uur rijden vanaf ons huis. Maar ik heb het er wel voor over. Ik ben al helemaal in jubelstemming. Eindelijk de door mij gewenste koffers. Ik kan eigenlijk niet wachten en kijk al naar de weersverwachting van het aankomende weekend om ze op te halen. Dan hebben we gelijk een mooi ritje voor de boeg. Ik zie mijzelf al terugrijden met die koffers aan weerszijden van mijn motor. 

Ik ben gewoon naïef

Een dag later is de hele berichtenstroom met deze man en de oproep voor de koffers uit het Marktplaats-systeem gehaald en staat er melding klaar voor ons. De verkoper is op basis van verschillende meldingen dubieus bevonden en daarom is onze vraag naar de koffers uit het systeem gehaald. Een oplichter dus. Net op tijd. Inmiddels weet ik dat dit soort oplichters expres zeggen heel ver van jouw woonplaats te wonen in de hoop dat je je aankoop laat opsturen en dan van te voren betaalt. Ja, dat weet ik dus nu pas! Ik ben denk ik, op dat gebied, gewoon erg naïef en ga vooral uit van het goede van de mens.  

Ik spaar nog even door

Het blijkt te mooi om waar te zijn. Dus wees gewaarschuwd! Kom je heel snel tot een goede prijs en woont de verkoper een allejezus eind bij jou vandaan: denk dan even goed na! Laat je aankoop vooral niet opsturen met vervolgens aan jou de vraag om vooraf te betalen. Natuurlijk gaat het ook vaak goed, niet iedereen is zo oneerlijk. Gelukkig maar. Wel heel erg jammer dat dit soort oplichters het verzieken voor alle eerlijke verkopers op Marktplaats. En ook jammer dat ik mijn koffers nog niet heb. Ik spaar voorlopig nog maar even door.

Lees ook een andere blog van mij over motorrijden: Duur proefritje!

SCHRIJFTIP – Maak je tekst leesbaarder

Birgit Schrijftip

Ik zie af en toe rampzalige teksten voorbij komen. Als tekstschrijver breekt dat mijn hart. Krijg ik spontaan buikkramp. Of jeuk. Of misschien zelfs wel buikkramp én jeuk. Maar jongens, dat kan echt anders! Deze teksten kunnen met een paar kleine aanpassingen een stuk leesbaarder worden. Hoe? Ik geef je hieronder drie hele simpele schrijftips.

1) MAAK GEBRUIK VAN WITREGELS 

Allereerst zie ik vaak teksten die aan één stuk geschreven zijn. Dus een hele lap tekst zonder enige indeling. Als een groot blok staat dat daar. Dat leest niet lekker. Maak daarom gewoon gebruik van witregels. Dus na elke alinea zet je een witregel. 

2) ZET KOPJES BOVEN JE ALINEA’S

Om teksten met witregels nog leesbaarder te maken, is het verstandig om tussenkopjes te gebruiken. Zet boven elke alinea of om de alinea een toepasselijke kop. Maar wel eentje die natuurlijk op de onderstaande tekst slaat. Duh!

3) SCHRIJF AFKORTINGEN VOLUIT

Regelmatig zie ik in teksten afkortingen staan. Dan leest de tekst niet lekker door. Je gaat nadenken wat die afkorting betekent en dat is als je het uitschrijft helemaal niet nodig. Dus mijn advies is altijd: schrijf afkortingen voluit! Denk hierbij aan m.b.v. –> met behulp van, b.v. –> bijvoorbeeld of e.d. –> en dergelijke. Voor afkortingen die als woord bekend staan zoals btw, cd of wc geldt dat niet. 

Doe er je voordeel mee! Mocht je het toch wat moeilijk vinden, stuur mij dan een berichtje. Ik help je graag. 

Blog – Mijn eigen attractiepark

Birgit Blog

De band ratelt, het bakje zet zich in beweging en rijdt langzaam omhoog. Ondertussen schiet je hartslag alle kanten op. Plotseling stopt het bakje waar je in vastgeklemd zit, vlak voor de top. Even zo snel zet het zich weer in beweging, je hoofd wordt strak naar achteren gedrukt en je schiet als een razende Roeland naar beneden. De diepte en het voor jou nog onbekende zwarte gat in. Je weet niet wanneer je weer ‘landt’. Je maag vindt dat niet zo leuk. Af en toe knijp je je ogen dicht, maar het liefste wil je alles zien. Alleen het lukt niet al te goed. Ondertussen vraag je jezelf af: zijn we er al? 

Uit mijn comfortzone

Ja, ik zat in een achtbaan en niet zo maar eentje. Ik was in Disneyland Parijs en ik ‘deed’ de Space Mountain. Ik ben flink uit mijn comfortzone gestapt en heb attracties gedaan waar ik eerder resoluut ‘nee’ tegen zei. En achteraf was het natuurlijk ontzettend kicken. Dat je het toch gedaan hebt. Sommige attracties zou ik zo nog een keer doen, maar andere juist niet. Been there, done that! 

Alles past zo mooi bij elkaar

Het was heerlijk op en rond het park in Parijs. En wat past daar toch alles mooi bij elkaar. Elk land en park heeft zijn eigen onderwerp en alle attracties, gebouwen en kleding van de medewerkers zijn daar zo ontzettend goed op afgestemd. Ja, daar betaal je ook voor, maar het is toch maar wel zo. Iemand heeft dat bedacht en heeft overzicht daarop. Ook wordt het park, bij wijze van spreken, onder je voeten opgeruimd. Het is altijd netjes en schoon.

Ik doe hetzelfde!

Als tekstschrijver doe ik hetzelfde met de teksten voor mijn klanten. Ik ben degene die het overzicht heeft. Ik zorg dat de teksten netjes zijn en schoon. Dus geen gekke leestekens op verkeerde plekken. Geen dubbele woorden of gebruik van vaak dezelfde woorden. Ik zet de d’s en t’s waar ze moeten staan. En het allerbelangrijkste: ik zorg dat de tekst perfect past bij de klant en dat het allemaal op elkaar is afgestemd. En hoe gaaf is het dan als je dat onder de naam Tekstbureau Koning Bolo mag doen. Klinkt toch als een attractie- of sprookjespark!

Heb jij hulp nodig bij je teksten? Neem dan contact met mij op! Ik beloof je: het wordt geen zinderende achtbaan.

Blog – Beslissen over de dood van een dier

Birgit Blog , , ,
Hond Pip

Onze hond Pip had laatst gezondheidsproblemen. Hij was ’s nachts heel onrustig. Liep maar heen en weer. Zodra hij lag, stond hij weer op, ging naast mijn bed zitten en tikte mij met zijn pootje aan. Wat voel je je dan machteloos. Je weet niet wat er aan de hand is en je kunt het ook niet vragen. Althans je kunt het wel vragen, maar je krijgt geen antwoord. Het voelde als die tijd dat de kinderen klein waren en je ’s nachts meerdere malen uit je bed moest. Doordat ze zo klein waren, konden ze nog niet praten en probeerde je dus ook maar wat om het te verzachten. Zo ook bij onze lieve Pip.

Pilletje hier, pilletje daar

De volgende dag kon ik gelukkig gelijk bij de dierenarts terecht. Hij werd onderzocht. Ze nam een echo van zijn buik en er werd bloed afgenomen. Maar er kwam niet echt iets concreets uit. Wel een pilletje hier en een pilletje daar. En ook nog een maagbeschermer erbij. Tot slot nog andere voeding. Uiteindelijk trok het weer weg in de tijd die volgde. Maar dit zet je wel aan het denken. Wat als? Maar eerlijk gezegd wil je daar helemaal niet aan denken. 

Je wil gewoon dat je huisdier heel lang bij je blijft en zeker niet ziek wordt. Ik moest gelijk weer aan onze konijnen denken die we aanschaften toen onze kinderen nog klein waren. De kinderen vroegen namelijk regelmatig: ‘Mam, mogen we een konijn? Ah… mama toe nou.’ En wát doe je dan? Na dat zo vaak gehoord te hebben en het ook nog opvoedkundig een goed plan te vinden, ga je dus toch op pad om konijnen te kopen. Konijnen in meervoud, want eentje is zo zielig. 

Een schuinhangend kopje

En dan gaat op een dag één van de twee konijnen een beetje vreemd doen: hij tolt als het ware om zijn as. Manlief gaat ermee naar de dierenarts. Deze geeft aan dat er niet zo veel meer aan te doen is en manlief laat het beestje uit zijn lijden verlossen. Gelukkig hadden we nog een konijntje over. Al was het ook best zielig voor het konijn zo alleen. Maar het konijntje ziet af en toe een groot dier voor zijn hek staan springen. Onze hond Pip vond dat natuurlijk reuze interessant zo’n konijn. 

Maar op een dag gaat het koppie van het overgebleven konijntje schuin hangen. Eén kant op en daardoor kan hij ook maar één kant oplopen. Hup… toch maar weer even naar de dierenarts. Die geeft aan dat het óf een hersenbloeding óf een oorontsteking óf een parasiet kan zijn. Er is maar een kleine kans dat het beestje dit gaat overleven. Dus… Dus wat? Moet ik het beestje dan maar gelijk in laten slapen? Zonder iets gedaan te hebben? Nee, dát kan ik absoluut niet. 

Vreselijke beslissing

Dus kregen we voor alle drie de mogelijke oorzaken medicijnen. Na een paar weken gaat het een stuk beter met het konijn. Maar dan hangt ineens zijn koppie de andere kant op en ligt hij alleen nog maar op zijn zij. Hij kan niet meer bij zijn etensbak. Arm beestje. Hup, wij weer in de auto naar de dierenarts. Wederom krijgen we de boodschap: ‘Er is een hele kleine kans dat het beestje hier bovenop gaat komen.’ 

Wat doe je dan? Wat is dat een moeilijk besluit. Het beestje ademt gewoon, ligt hulpeloos op zijn zij en wij moeten beslissen over zijn leven. Met tranen die over mijn wangen biggelen, nemen we het besluit om ‘m in te laten slapen. Wat een vreselijke beslissing is dat. Een beslissing over leven en dood. We zijn erbij als hij het spuitje krijgt, als hij vecht voor zijn leven en als hij dan uiteindelijk het leven loslaat. Wat vond ik dit moeilijk. 

Zo lang mogelijk genieten

Op dat moment neem ik de beslissing: wij nemen géén huisdier meer. Ik wil dit niet nog een keer meemaken. Ik vind het echt vreselijk zo’n beslissing. Thuis springt een vrolijke Pip tegen ons op. Pip vindt het raar, zoekt het konijn, maar vindt ‘m natuurlijk niet. We hebben gelukkig toch nog een huisdier, maar ik hoop van harte dat we nog héél lang van onze lieve Pip kunnen genieten. En als Pip dan zo onrustig is als laatst, hoop ik dat des te meer. 

Nu een blog lezen waar mijn zoon in voorkomt? Zie: Geen haar, maar lijm op mijn tanden!

Blog – Een scooter op elke hoek!

Birgit Blog , ,

Laatst heb ik voor het eerst gereden op zo’n elektrische scooter die je in grote steden gewoon her en der kunt pakken. Niet echt zomaar natuurlijk. Je moet wel eerst een account hebben aangemaakt. Als je dan de app op je telefoon hebt gedownload, kun je via diezelfde app elke e-scooter die bij jou in de buurt geparkeerd staat gemakkelijk vinden. Je reserveert ‘m vervolgens via de app, krijgt er een looproute naar toe en dan kun je ook weer via de app de scooter ontgrendelen en wegrijden. Ik deed dat dus op dat bewuste moment ook allemaal. Alleen ik kreeg dat #@$%^&*%$-apparaat niet aan de praat. Heb ik weer!

Ik voelde me echt een looser

Voor een fotoshoot waar ik bij was, moest ik de scooter ophalen zodat dat groene monster als rekwisiet kon dienen. Ik deed alles wat ik moest doen. Via de gps liep ik naar de straat toe waar de scooter stond. Daar aangekomen zag ik de groene machine al staan shinen op de hoek van de straat. Ik ontgrendelde het het apparaat via mijn telefoon. Dat lukte, althans zo leek het. Ik hoorde een geluidje op mijn telefoon. Maar alles wat ik ook daarna deed, er was geen beweging in de scooter te krijgen.

Ik zat op de scooter en keek om me heen, maar voelde me een flinke loser. Ik dacht: alle jeugdigen (inclusief mijn dochter) doen dit te pas en te onpas, waarom lukt dit mij nou niet? Ik, met mijn vijftig jaar levenservaring en motorrijder in hart en nieren, krijgt een e-scooter niet aan de praat. Erger kan het bijna niet worden.

Kijk eens naar links

Met al die gedachten in mijn hoofd, keek ik al zittend op de scooter nog iets beter om mij heen. Ik keek naar links de straat in en ik zag op de andere hoek van die bewuste straat nog iets groens staan. En ja hoor: daar stond dus nog zo’n leuke e-scooter. Dat was natuurlijk het probleem.

Ik liep erheen en deed vervolgens wat ik ook al eerder deed. Net als bij die andere scooter gebeurde er wéér niks. Toch was het door mij gereserveerde apparaat ontgrendeld. Dat hoorde ik en zag ik op mijn telefoon. Ik snapte er werkelijk waar niets van.

Driemaal scheepsrecht

Weer keek ik om mij een en richtte mij blik op de eerste scooter. Achter die scooter, op weer een andere hoek, stond nóg een scooter. Driemaal scheepsrecht zou je denken. Daar aangekomen, kreeg ik dan eindelijk mijn elektrische vervoermiddel aan de praat. Ik moest wel lachen dat ik dus bij de derde scooter pas de juiste had gevonden. Gelukkig was er niemand op straat die mij zag stuntelen. Althans dat hoop ik maar van harte. Ik startte de scooter en reed bijna geruisloos weg alsof er niks gebeurd was. 

Nu een blog lezen over het echte motorrijden: Duur proefritje

Blog – Dansen tot je erbij neervalt

Birgit Blog , , , ,

Ik ben laatst naar ADE geweest. ADE? Ik zie je denken. ADE staat voor Amsterdam Dance Event, het grootste clubfestival ter wereld in ons eigen Amsterdam. Vijf dagen lang staat de stad in het teken van ‘dance’. Iedere dag worden er tientallen feesten en festivals georganiseerd door de hele stad waar de dj’s vooral house of techno draaien. Er komen die dagen zo’n 350.000 mensen op af om heerlijk te dansen. En ik was daar dus één van!

Vette lichtshows

Manlief en ik gingen met vrienden mee en lieten ons op zaterdag in de Amsterdamse haven onderdompelen in het muziekgeweld en het festivalgewoel van Dockyard en Mystic Garden. Dochterlief was ons op woensdag op een ander feestje voorgegaan en had ons voorzien van verschillende filmpjes met hele vette lichtshows en uiteraard opzwepende muziek. We hadden er dus helemaal zin in. Natuurlijk hadden we ons festivaloutfit aangedaan zodat we niet te veel uit de toon zouden vallen.

Om lekker tijdens het dansen een biertje te drinken, gingen we met het openbaar vervoer naar ‘the place to be’. Een hele tour. Met de fiets naar het station, daarna de trein naar Amsterdam en vervolgens in een speciale bus naar het festivalterrein. Allemaal prima geregeld hoor. Door corona begon het feestje al in de ochtend en kon het maar tot middernacht uur duren. En zodoende kwamen wij in de middag op het festivalterrein aan. 

Superrelaxed

En we keken onze ogen uit. Wat een heerlijke drukte. Dat laatste waren we door corona eigenlijk niet meer gewend. En wat een goede sfeer. Het was allemaal superrelaxed. Je zag echt allerlei soorten mensen en van jong tot oud. Wij vielen door onze leeftijd niet eens zo erg op. Er waren veel meer festivalgangers van onze leeftijd. We zagen outfits van superfestivalachtig tot heel gewoon. Alles kan daar en er is ook niemand die je aanstaart. 

Om half drie in de middag dronken we ons eerste biertje en dansten we bij de eerste dj die we tegenkwamen. Dat voelde goed. Dat hebben we nog de rest van de middag en avond bij verschillende dj’s gedaan. En tussendoor hebben we heerlijk in het zonnetje gesnackt bij de foodtrucks. Toen de schemering begon in te zetten, gingen de lampjes aan en veranderde het festivalterrein in een sprookjeswereld. Wat een heerlijke relaxte sfeer voelde je om je heen.

Helemaal kapot

We dansten tot we erbij neervielen. En dat vielen we echt op een gegeven moment. We waren he-le-ma-al kapot en dan was nog niet eens het einde van de avond. En te bedenken dat we hele tour naar huis nog moesten gaan maken. We dronken ons laatste biertje en sloten af met een kop koffie. Om ons heen werd uiteraard flink doorgefeest. Voor ons was het wel even goed zo. 

Thuis aangekomen deden we onze voetjes omhoog. Moe, maar zeer voldaan keken we terug op onze eerste ADE-ervaring. Toen dochterlief in onze familie-app vroeg hoe we het hadden in Amsterdam en of we nog leefden, appte zoonlief terug dat we al thuis waren. Daar begreep onze twintiger natuurlijk helemaal niks van. Wij gelukkig wel. Volgend jaar gaan we zeker weer. We hebben absoluut de smaak te pakken, maar misschien moeten we van tevoren wel eerst even flink in training.

Lees ook een andere blog over wat er mijn leven gebeurt: Het is gebeurd, ik ben 50!

Blog – Herinneringen die zorgen voor geluksgevoel

Birgit Blog , ,

Zo’n zes jaar geleden was mijn tienjarige zoon helemaal in de ban van de filmpjes van Enzo Knol. Ook wel bekend als Knolpower. Een jongen met een zeer monotone en vooral ook schreeuwerige stem vertelde elke dag in zijn vlog wat hij met zijn broer en vrienden aan het doen was in het spel Minecraft. Voor mij was het ongelooflijk dat kinderen dát leuk vinden en dat die jongens daar hun brood mee kunnen verdienen. En zij verdienden er goed geld mee, want ik zag veel kinderen met een Knolpowercap of -shirt. Ook mijn zoon had een trui en een cap, die hij met veel plezier droeg. Hij was er echt helemaal gelukkig mee. Daar ben ik blij om, want ik vind het belangrijk dat hij mooie herinneringen opbouwt. Herinneringen waar je later met een gevoel van geluk op terugkijkt. Ikzelf heb goede jeugdherinneringen overgehouden aan de televisieserie ‘Koning Bolo’. Niet alleen aan de serie heb ik goede herinneringen, maar ook aan de hele entourage eromheen. 

Vorige eeuw

Deze serie werd op vrijdagvond net na ons avondeten uitgezonden. Mijn grote broer en ik mochten dan voor de televisie, al kijkend naar deze serie, ons toetje opeten. Dat was een unicum. Voor de televisie eten gebeurde zelden in die tijd. We hebben het immers over de vorige eeuw. Op vrijdag maakte mijn moeder altijd warme karnemelkse- of rijstepap. Dat werd vervolgens in kranten gewikkeld en in het bed van mijn ouders gezet. Zo bleef het lekker warm. Dit tafereel staat samen met Koning Bolo zowel in mijn geheugen als in die van mijn broer gegrift. Op verjaardagen hebben we het dan ook regelmatig over ‘Koning Bolo’. Het jammere is toch wel dat op een enkeling na niemand weet waar wij het dan over hebben. Ze verklaren ons zelfs regelmatig voor gek. En roepen dan dat het zeker op lokale tv-zender van Leiderdorp werd uitgezonden. 

Een échte herinnering

Toch is deze herinnering voor ons echt. Heel echt. Zeker omdat we deze herinnering samen hebben. De serie gaat over een koning die als hij gaat slapen zijn kroon verruilt voor een slaapmuts. Vervolgens maakt hij van zijn troon zijn bed. Hij schuift dan als ’t ware een bed uit zijn troon. Ook heeft hij een dochter die op een brommer rijdt en in de tuin bevindt zich een doolhof van heggen. Elk beroep in het koninkrijk Mini-Solo worden door slechts één persoon uitgeoefend. Als deze persoon ziek is, moet de koning volgens de wet zijn of haar plaats innemen. Koning Bolo maakt hierdoor de vreemdste situaties mee. Ik zie het allemaal nog zo voor me. 

Wij zijn niet gek

Omdat ik toch wel graag wilde laten zien dat mijn broer en ik niet helemaal van lotje getikt zijn, heb ik informatie over de tv-serie opgezocht. En wat blijkt: er zijn van de serie slechts twaalf afleveringen gemaakt en uitgezonden. Het grappige is dat er in mijn beleving denk ik wel honderden afleveringen waren. Helaas is er vrijwel niets bewaard gebleven omdat in vroeger dagen de televisiebanden na uitzending opnieuw werden gebruikt. En werd er dus over de vorige aflevering heen opgenomen. Toch heb ik bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid één aflevering op kunnen vragen. En heb ik dus bewijs in handen dat mijn broer en ik (op dat punt) niet voor gek verklaard hoeven te worden.  

Soort van geluksgevoel

Hoewel het maar zo weinig afleveringen heeft gehad, blijft Koning Bolo voor mij een mooie herinnering. Het roept een soort gevoel van geluk op. Dit geluksgevoel heeft er zelfs voor gezorgd dat ik zes jaar geleden mijn tekstbureau de naam Koning Bolo gaf. En tot op de dag van vandaag heb ik daar nog geen spijt van. Of de schreeuwerige en monotone stem van Enzo Knol dit gevoel van geluk ook bij mijn zoon heeft opgeroepen weet ik nog zo net niet, maar toch wens ik hem dit fijne gevoel van harte toe.

Lees ook een andere blog waar mijn zoon in voorkomt: Geen haar, maar lijm op mijn tanden