Ja, het is gebeurd! De grote vijf zit in mijn leeftijd. Iets waar ik enorm tegenop zag. Sinds vorige maand moet ik nu dus zeggen dat ik vijftig ben als naar mijn leeftijd gevraagd wordt. Vijftig, vijftig, vijftig! Ik zeg en schrijf het nog maar een paar keer. Het is niet anders, maar ik voel mij gewoon écht geen vijftig. Het klinkt ontzettend oud. En zo voel ik mij absoluut niet.
Bril op, bril af
Ja, eerlijk gezegd wel als ik aan het koken ben en de gebruiksaanwijzing achterop een pakje wil lezen. Dan zie ik dat dus niet of althans de lettertjes zijn zo klein dat ik er nog geen soep van kan maken. Ook al gaat het om een pakje soep. Of als ik ’s avonds in bed nog even wat wil lezen. De e-reader is geen probleem. Ik zet de lettergrootte gewoon maximaal. Maar bij een tastbaar boek lukt dat dus niet en ben ik veroordeeld naar mijn twee-euro-leesbril van de supermarkt. Wel hip groen. Althans dat vind ik zelf. Mijn dochter van twintig (ja, zij wel) vindt ‘m vreselijk.
Het ergste is nog met dat thuiswerken en dus online vergaderen als iemand een document deelt. Op mijn laptop zien de lettertjes van dat document er dan echt heel slecht leesbaar uit. Toch maar weer die leesbril op of blij zijn als iemand anders uit de vergadering vraagt om het document in wat grotere letters te zetten. Maar zelf vragen, nee dat is echt een ‘bridge to far’.
Kijk haar eens vlot gaan
Als ik het dan waag om extra te gaan bewegen op mijn oude dag en mijn skates weer opsnor, voel ik mij ook nog lang geen vijftig. Ik ‘zie’ de mensen dan denken: kijk haar eens vlot op die skates gaan. Althans dat hoop ik dat ze dat denken. Het ziet er ongetwijfeld anders uit dan dat ik zelf voor ogen heb. Maar so what! Het voelt echt wel goed om zo bezig te zijn. Het geeft zelfs energie naast dat het me natuurlijk ook mijn adem flink beneemt. Alle begin is moeilijk.
Alleen de volgende dag bij het opstaan voel ik toch net even die spieren die ik eerder gewoon niet opmerkte. Op dat moment denk ik wel, komt dat nu specifiek omdat ik vijftig ben? Toen ik negenenveertig was, had ik dat echt niet. Duh!
De klok tikt door
Of ik ga een avondje borrelen met vriendinnen. Dat is zo gezellig dat het nachtwerk wordt. De wijn vloeit overmatig nadat we eerst al een maxi-fles prosecco vanwege mijn verjaardag soldaat hebben gemaakt. En ondertussen tikt de klok vrolijk door. Ik stap om half drie mijn bedje in. Dat gaat prima. Nergens last van. Het opstaan de volgende morgen heeft echter wat meer voeten in de aarde. Dat ging vóórdat ik vijftig was toch echt wel makkelijker.
Zo gek nog niet
Maar inmiddels heb ik mijn vijftig-zijn wel kunnen omarmen. Het heeft toch ook z’n voordelen. Zo werd ik eerder uitgenodigd voor mijn Covid-19-vaccinatie dan de niet-vijftigers. Zo’n leesbril is ook gewoon weer een extra leuk accessoire om uit te zoeken. En als je de bril dan opzet, zie je er net wat wijzer uit. Kan best handig zijn. Dat sporten hoef je op deze leeftijd helemaal niet op zo’n enorm rap tempo te doen. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.
Op deze leeftijd heb je ook geen kleine kinderen meer. Dus wat later opstaan na een avondje doorhalen, kan prima. Of het om de vijf weken naar de kapper gaan om mijn grijze haren te verven als een heerlijk relaxmomentje zien. Dus het is zo gek nog niet om vijftig te zijn. Ja vijftig, vijftig, vijftig! Ik zeg en schrijf het nog maar een paar keer. Dat ben ik en ik schaam mij er niet voor.
Lees ook mijn eerdere blog over vijftig worden: Help, mijn lichaam zit vast!